Sonar

Androgyne falsetto’s, fluisterende onzekerheden en krachtige rauwe openbaringen. Dylan is iemand die zichzelf opzoekt in zijn muziek op en naast het podium. Op een stabiel bed van zijn muzikanten kan Dylan zijn gecontroleerde instabiliteit los laten gaan en zo alle randen van het gegeven “persoonlijkheid” opzoeken.

Door geïnspireerd te raken van artiesten als Moses Sumney, Saya Gray, Thom Yorke, een onderliggende laag Jazz-idiomen en een flinke dosis eigenwijsheid verschijnt de introspectieve art pop waarbinnen Dylan een losgeslagen experiment is in een dagdromend jasje.

De teksten zijn Dylan’s persoonlijke problemen en ervaringen met thema’s als (bi)seksualiteit, de nuances van persoonlijkheid versus de “man - vrouw” samenleving en alle bijkomende gevolgen van de strijd met deze onderwerpen.