Sonar

Aan, uit. Aan, uit.

Het is twee uur ’s nachts op een dinsdag en jij huilt op de dansvloer. Niet dat iemand dat per se hoeft op te merken: de rookmachinemist en het neonbombardement van de versleten ledlampen zijn dankbaar camouflagemateriaal. Je bestelt iets en vijf seconden later ben je vergeten wat. De nacht gaat door; de nacht stagneert.

Aan, uit. Aan, uit.

Alleen ben je niet. Je maakt genoeg oogcontact met de silhouetten om je heen. Verdwalen is een vak, maar jij bent een professional. Je wil opgaan in de nacht, zo geruisloos als maar kan, dwars door de dampkring. Extase is ook een vorm van verdoving. Je danst, vraagt je af hoe het met je vrienden gaat en stuurt ze vervolgens niks. De nacht gaat door; de nacht stagneert.

Aan, uit. Aan, uit. Morgen is er ook weer een morgen.

Cloud Cukkoo maakt muziek voor nachten in blauwtinten. Nachten van natgeregende asbakken en ondoorleefde heimwee; nachten die oogverblindend, oorverdovend en zenuwslopend zijn; nachten waar troost en troosteloosheid samensmelten. Het is de snijdende winterkou die als een omhelzing aanvoelt na het urenlange dansen in een stampvolle club. Laat jezelf wegglijden in dansbare depressie, galmende synthesizers en zang vol temperament. Cloud Cukkoo is net zo dromerig als slapeloos.